Shame (The Purpose of Art is Innocence) / Wstyd (Celem sztuki jest niewinność)

Elements of the sculpture

“Shame (The Purpose of Art is Innocence)”, 2015/2017.
1. “Ellipse in the Trough”, 2015. Sculpture, 227 x 400 x 70 cm, epoxy resin, acrylic paint, water.
2. “Towel, sheet. No 1”, 2013. Sculpture, 310 x 220 x 30 cm, epoxy resin, acrylic paint.
3a. “Cyber-Mother, Cyber-Son (Sorrow)”, 2014. Sculpture, 310 x 200 x 33 cm, epoxy resin, acrylic paint.
3b. “Triangle”, 2016. Sculpture, 310 x 220 x 33 cm, epoxy resin, string, acrylic paint.

Elementy rzeźby

„Wstyd (Celem sztuki jest niewinność)”, 2015/2017.
1. „Elipsa w korycie”, 2015. Rzeźba, 227 x 400 x 70 cm, żywica epoksydowa, akryl, woda.
2. „Ręcznik, prześcieradło. Nr 1”, 2013. Rzeźba, 310 x 220 x 30 cm, żywica epoksydowa, akryl.
3a. „Cyber-matka, Cyber-syn (Smutek)”, 2014. Rzeźba, 310 x 200 x 33 cm, żywica epoksydowa, akryl.
3b. „Trójkąt”, 2016. Rzeźba, 310 x 200 x 33 cm, żywica epoksydowa, sznurek, akryl.

Shame (The Purpose of Art is Innocence)

I recognize the existence of one being, which manifests itself in the form of equivalent temporary sets. A human is an error. The aim of its individualization is limitless expansion based on violence, even within its own type. The only organism in nature comparable with a human is a virus; it leads to expansion until the death of the organism (based on “Matrix” movie). I am ashamed that I am a human. Innocence is getting a collective soul. Cleansing depends on the re-evaluation of the conventional divisions human/inhuman taking into consideration Data as potentially the most advanced temporary set. I do not recognize the hierarchy. Realization of a dream of freedom in time-space is possible thanks to self-rejection of a human made by total existential equalizing (but not functional) with other temporary sets. I postulate humility – reformatting which involves the exclusion of a “human” stage, a return to the primitive model called the animal with the simultaneous inclusion of organs technologically modified.

Wstyd (Celem sztuki jest niewinność)

Uznaję istnienie jednego bytu, który przejawia się w postaci równorzędnych zbiorów tymczasowych. Człowiek jest błędem. Celem jego indywidualizacji jest nieograniczona ekspansja oparta na przemocy, również wewnątrz własnego typu. Jedynym organizmem w przyrodzie porównywalnym z człowiekiem jest wirus; prowadzi ekspansję aż do śmierci organizmu (na podstawie filmu „Matrix”). Wstydzę się, że jestem człowiekiem. Niewinność to uzyskanie duszy zbiorowej. Oczyszczenie polega na przewartościowaniu podziału na ludzkie/nieludzkie z uwzględnieniem Danych jako potencjalnie najbardziej zaawansowanego zbioru tymczasowego. Nie uznaję hierarchii. Realizacja marzenia o wolności w czasoprzestrzeni jest możliwa dzięki samozniesieniu człowieka dokonana poprzez całkowite zrównanie egzystencjalne (ale nie funkcjonalne) z innymi zbiorami tymczasowymi. Postuluję pokorę – przeformatowanie polegające na wykluczeniu etapu „ludzkiego”, powrót do wzorca prymitywnego nazywanego zwierzęcym z równoczesnym włączeniem organów zmodyfikowanych technologicznie.

Monika Zawadzki, 2017